Na een schooljaar vol restricties, afstandsonderwijs, online taken en halve klasgroepen konden we op 1 september alle leerlingen eindelijk weer persoonlijk verwelkomen op onze school. Hoewel de gezichten nog half verborgen zaten onder het mondmasker, kon je heel wat glimlachende ogen de school zien binnenwandelen. Het deed leerkrachten en leerlingen zichtbaar deugd elkaar weer te zien. Heel wat digitale hulpmiddelen hadden ons ondanks de gezondheidscrisis toch in staat gesteld om blijvend onderwijs te kunnen voorzien, maar de warmte van een ontmoeting in levende lijve, van aangezicht tot aangezicht, hadden ze niet kunnen vervangen. Vooral voor een vak als godsdienst zijn interactie, spontaniteit en dialoog zo essentieel en kunnen ze leiden tot prachtige momenten, wat ik opnieuw snel mocht ervaren.
In één van de eerste lessen waarin we de hoogdagen in verschillende religieuze tradities vergeleken, gingen we ook iets dieper in op de Eucharistie in het katholieke geloof. Ik vertelde de leerlingen daarbij dat we geloven dat tijdens de mis, brood en wijn niet symbolisch, maar waarlijk lichaam en bloed van Christus worden, zij het dan nog steeds in de gedaanten van brood en wijn. Omdat ik heel wat moslims in de klas heb, kon ik makkelijk een link leggen met de Eucharistie als offer en hoe dit ‘slacht-offer’, net zoals in hun traditie ook gedeeld en gegeten wordt. Met dat verschil dat wij geen schaap slachten, maar dat het Lam Gods, God de Zoon zelf, zich voor ons opgeofferd heeft. Ik legde uit dat dit alles heeft tot gevolg heeft dat er met de nodige eerbied omgegaan wordt met de eucharistie. Dit bijvoorbeeld door uiterlijke tekens zoals rechtstaan of knielen voor de eucharistie of het aanbidden ervan als deze wordt uitgestald in een monstrans. Ik vertelde dat we in de Eucharistie God ontmoeten, niet vanop een afstand, maar in levende lijve, meer nog, dat we Hem mogen ontvangen door de communie, elke zondag opnieuw.
Süde, een nieuwe leerling van Turkse origine en moslima, hoorde dit allemaal voor het eerst en ze had aandachtig zitten luisteren. Enigszins aangedaan zei ze spontaan. “Wauw… krijgen jullie daar geen stress van? Ik zou elke keer zo zenuwachtig zijn om zo bij God te mogen komen.” Ze had niet passender kunnen reageren op het mysterie van de Eucharistie. Met een eerbied en verwondering die wij als katholieken misschien soms een beetje kwijt zijn wanneer we te communie gaan en we Christus mogen ontmoeten en ontvangen. Vanuit haar islamitische traditie is de Eucharistie misschien een vreemd begrip, maar de eerbied voor en verlangen naar God zijn dat niet. In haar opmerking klonk een oprechte verbazing en verlangen om God zo nabij te kunnen zijn.
Of het nu gaat over een ontmoeting met elkaar na het afstandsonderwijs of een ontmoeting met God op zondag, soms hebben we een nieuwe frisse kijk nodig om in te zien hoe waardevol datgene wat we voor vanzelfsprekend zijn gaan nemen eigenlijk is. Dat mocht ik dankzij mijn leerlingen alweer ervaren. God wat hou ik van mijn job.
meneergodsdienst 